Kocie oko – Margaret Atwood

Na okładce jest nota: Przejmujące studium okrucieństwa dzieci i jego wpływu na psychikę ofiar. Malarka Elanie Risley po latach nieobecności przyjeżdża do Toronto z okazji swej retrospektywnej wystawy. Tu dokonuje rozrachunku z przeszłością; przede wszystkim powraca myślami do lat szkolnych i swoich kontaktów z rówieśnicami – najbardziej dramatycznego doświadczenia jej życia.

Odkąd to przeczytałam chodziła mi ta książka po głowie. Ciągle miałam w planach ją kupić. Na szczęście dorwałam ją w końcu w bibliotece. Piszę „na szczęście” bo spotkało mnie jednak rozczarowanie. Przeczytałam już kilka książek o takiej tematyce. Historie okrucieństwa dzieci wobec swoich rówieśników potrafią przerazić niczym dobry horror a potem trzymać jeszcze przez kilka dni po odłożeniu książki. Tutaj tego zabrakło. Gdyby książka nie była reklamowana tym „studium okrucieństwa” i „kontaktami z rówieśnikami, które miały być najbardziej dramatycznym doświadczeniem bohaterki”, może i moja ocena byłaby inna. A skoro taki jest opis na okładce to ja mówię na to: bzdura do kwadratu. Owszem, z naszej bohaterki pośmiały się trochę dwie jej koleżanki, z którymi się prowadzała i tyle. Do połowy czytałam cierpliwie a potem już tylko żeby skończyć. Z każdą stroną coraz bardziej nie cierpiałam Elanie. To użalanie się nad sobą przez całe życie z powodu dwóch koleżanek, które np. zerwały jej czapkę z głowy i wrzuciły do strumienia. I dodam, że to chyba najbardziej okrutna rzecz, która spotkała biedną Elaine. No rzeczywiście koszmar. Nie jestem żądna krwi i dziecięcego okrucieństwa ale czuję się oszukana notą wydawcy i jestem po prostu zła. Cała ta książka to raczej psychologiczne wywody niezadowolonej z życia „zimnej ryby”.